شعر زیر از سهراب سپهری است

اهل کاشانم.
روزگارم بد نیست.
تکه نانی دارم ، خرده هوشی ، سر سوزن ذوقی .
مادری دارم ، بهتر از برگ درخت .
دوستانی ، بهتر از آب روان .

و خدایی که در این نزدیکی است :
لای این شب بوها ، پای آن کاج بلند.
روی آگاهی آب ، روی قانون گیاه .

من مسلمانم .
قبله ام یک گل سرخ .
جانمازم چشمه ، مهرم نور .
دشت سجاده ی من .
من وضو با تپش پنجره ها می گیرم.
در نمازم جریان دارد ماه ، جریان دارد طیف .
سنگ از پشت نمازم پیداست :
همه ذرات نمازم متبلور شده است .
من نمازم را وقتی می خوانم
که اذانش را باد ، گفته باشد سر گلدسته ی سرو.
من نمازم را ، پی « تکبیرة الاحرام » علف می خوانم،
پی « قد قامت » موج .

.: سفری در پیش :.

دیربازی ست که فریاد کنان
تک تک پنجره ها را زده ام
و به گوش همه مردم شهر
خبر از رفتن آن چلچله هایی خواندم
که زمانی نزدیک
لانه کردند در اندیشه شهر
و زمین تا آن روز
اینهمه حوصله را یاد نداشت
و ندیدند که در همهمه چلچله ها
آفتابی دل آفت زده شان را پر کرد
و شب خاطرشان روشن شد
مردم شهر گمان می کردند
تا ابد چلچله ها می مانند
و نمی دانستند
وقتی از دورترین خانه شهر
سوز سرمای زمستان آمد
عشق در قلب پرستوها مرد
و شبی
در پس غفلت اندیشه شهر
وقتی از خاطره چلچله غافل بودند
دیو شب با سپر سوز زمستان آمد
و همان شب یکی از چلچله ها
چشم در هاله خونبار افق دوخته بود
و پرید...
دیربازی ست که فریاد کنان
تک تک پنچره ها را زده ام...
در هجوم نفس سرد زمستان
دل من می لرزد
آخرین چلچله هم پر زد و رفت
وقت رفتن دیدم
چشم در هاله خونبار افق دوخته بود
آی ای مردم شهر
در افق هاله ای از آتش و خون می بینم
روزی از شهر شما خواهم رفت